Je bent besmet met het paardenvirus en iedereen in jouw omgeving die weet het. Je investeert tijd, energie en bakken met geld in je paard, zolang je paard maar niets tekort komt. En eerlijk…… je zou het voor geen goud willen missen.

Maar vanbinnen voelt het vaak anders. Wat ooit vanzelf ging, wandelen met je paard, rijden in de bak, samen het bos in of naar een wedstrijd, kost nu ineens veel moeite. Je bent niet meer die onbevangen paardenliefhebber van toen. Onzekerheid en/of angst heeft zijn intrede gedaan. Het (voor jou) ongecontroleerde gedrag van je paard maakt je gespannen. Je wéét precies in welke situatie hij kan schrikken, staken, zijn achterhand naar je toe kan draaien, niet wil komen of zelfs kan bijten… en dat maakt jou gespannen. Het voelt alsof hij niet met jou bezig is.

Herken je dit?

• Iedere keer dat je naar je paard gaat, voel je de spanning al opkomen. Alsof je lijf al vooruitloopt op wat er misschien kan gaan gebeuren. Je ademhaling zit hoger, je schouders trekken onbewust op en je hoofd staat al ‘aan’ nog vóórdat je bij de stal bent. Je bent druk met voorspellen en jezelf voorbereiden op alles wat mis zou kunnen gaan.

 • Waar je vroeger ontspannen was, houd je nu iedere beweging van je paard scherp in de gaten, bang dat er iets gebeurt wat jij niet wilt. Elke beweging die jouw paard maakt en niet door jou wordt ingezet, bevestigt jouw onzekerheid en vergroot je angst. Ook vanaf de grond wordt jouw spanning bevestigd: “Zie je wel… hij begint te bijten”, of “hij wordt schrikkerig” of “hij loopt over mij heen.” of “hij blijft niet stilstaan met opstijgen.” etc.

• Stalgenoten zeggen dat je niet bang hoeft te zijn, dat het nergens voor nodig is. Je moet gewoon doen en niet nadenken, want anders maak je je paard alleen maar nóg onzekerder. Hoe lief bedoeld jouw stalgenoten je ook willen helpen, het zet jou juist vast. Elk advies voelt bovendien als enorme druk, terwijl jij juist rust en veiligheid nodig hebt.

• Onderweg naar huis baal je van jezelf. Thuis malen je gedachten verder en voel je boosheid, verdriet en schaamte. Als een film speel je alle bewegingen van je paard, blikken en opmerkingen van stalgenoten opnieuw af. Het houdt je in de greep; je analyseert alles kapot. Waarom begint hij met bijten? Waarom schrok hij? Stel ik mij aan en moet ik gewoon doorzetten? etc.

• Je vertrouwt jezelf steeds minder. Je geeft geen leiding meer, twijfelt bij elk klein moment en voelt hoe jouw paard dat feilloos oppikt. De verbinding die je eerder voelde, lijkt verder weg dan ooit en je doet steeds minder met je paard. Het plezier waarvoor je ooit begon, is er nog nauwelijks.

Diep van binnen weet je dat het anders kan én je wílt helemaal niet opgeven. Maar steeds vaker sluipt die gedachte je hoofd binnen: ‘ Als er niets verandert, moet ik misschien mijn paard toch maar verkopen.’ Niet omdat je dat écht wilt, maar omdat het zo niet meer gaat. Je vertelt jezelf ook dat je paard wellicht beter af is zonder jou. Met iemand die wél ontspannen is, duidelijk durft te zijn en niet telkens twijfelt. Die gedachte doet verschrikkelijk veel pijn: je wilt niet stoppen omdat je niet van je paard houdt, maar je bent te onzeker en hebt geen plezier meer. Je draagt niet alleen jouw eigen pijn, maar ook het gevoel dat je jouw paard tekortdoet… terwijl je juist zo graag het beste voor hem wilt.